MELODIA cz.5 - ostatnia

Wtedy jej palce tak dziwnie się wykrzywiły…

Pchnąłem ją chwilę wcześniej. Upadła. Złapałem coś w zasięgu wzroku. Jakąś doniczkę z ciemnego okna. Ziemia wysypała się gdy uderzyłem po raz pierwszy w jej długie palce.

Doniczka pękła, gdy uderzyłem w druga dłoń, łamiąc drobne kości.

Pośród piękna nocy, blasku świateł latarni i cichych plusków wody wymierzyłem ciosy i zadałem ból.

Nie zabiłem jej.

Zniszczyłem jej muzykę.

Ona…Wciąż tam jest. Ale nie może grać.

Podobno niektórzy Wenecjanie wciąż za nią tęsknią.

- Przyjedziesz? – zapytała z cichą nadzieją, że tym razem wreszcie ulegnę jej prośbie.

Nigdy już nie będę uciekał od moich koszmarów.

- Przyjadę – odparłem spokojnie.

Koniec