Walczę o własne marzenia. Wywiad z Anną Purowską

– Nie ma nic pięknego w byciu plastrem na czyjeś obolałe serce. Plaster po zagojeniu rany zawsze ląduje w koszu – mówi Anna Purowska, autorka książek Angel Wings oraz Wings of the Heart. 

Wierzy Pani w przyjaźń damsko-męską?

Bardzo mocno.

Zna Pani takie przypadki?

Tak, choćby swój.

Czy takie relacje zwykle nie kończą się albo miłością, albo bolesnym rozstaniem?

Niekoniecznie. Na własne uczucia zwykle nie mamy wpływu i rzeczywiście, może się okazać, że serce zabije mocniej dla przyjaciela czy przyjaciółki. Zawsze może się okazać, że tylko jedna ze stron pokocha lub że pokochają dwie. A możliwe też, że uczuciowo między dwojgiem przyjaciół nic się nie wydarzy.

Odkąd Kaja, bohaterka książek Angel Wings i Wings of the Heart, spotyka się z Erykiem, czuje, że traci na tym jej bliska relacja z siostrą i przyjaźń z Nikodemem. Czy nowe relacje zawsze „zabijają" te stare? Dlaczego?

To, że ktoś nowy pojawia się w życiu, zawsze sprawia, że chce się z tą osobą spędzać czas. Że chce się go spędzać również tylko we dwoje. Najważniejsze, żeby dla miłości nie tracić wartościowych przyjaźni i wciąż je pielęgnować.

Zuza broni się przed miłością. Nie lubi też święta zakochanych. A jak Pani podchodzi do Walentynek?

Ja też nie przepadam za Walentynkami, jednak propozycję dotyczącą napisania książki walentynkowej przyjęłam z ogromnym entuzjazmem.

Zakochanie to najlepszy lek na złamane serce?

Moim zdaniem: najgorszy. Nie ma nic pięknego w byciu plastrem na czyjeś obolałe serce. Plaster po zagojeniu rany zawsze ląduje w koszu.

Nikodem obiecał sobie, że nigdy się nie zakocha, ale to się zmieniło. Czy jesteśmy w stanie kontrolować swoje serce?

Jesteśmy w stanie kontrolować, jakie decyzje podejmiemy i jak się zachowamy, kiedy serce mocniej zabije. Ale na uczucia, które pojawiają się na przykład wtedy, kiedy widzi się tę odpowiednią osobę, nie ma żadnego leku i ciało naprawdę potrafi dawać sygnały, że właśnie ta osoba jest kimś wyjątkowym.

Jak wygląda droga do serca kobiety? Czy zaloty w stylu Artura, które ten kieruje do Zuzy, mogą peszyć?

To zależy od kobiety (śmiech). Jedna będzie szczęśliwa w pięciogwiazdkowej restauracji, inna w parku trampolin. Ważne jest to, z kim spędzamy czas, a nie – gdzie. A czy pewne zaloty mogą peszyć? Myślę, że jeśli kobieta nie bywa w ekskluzywnych miejscach, to rzeczywiście może się czuć w takich speszona.

Dlaczego zarówno Zuza, jak i Nikodem nie wierzą, że ich miłość może się udać?

Oboje postawili sobie wyraźne granice. Ich zdaniem nie przekracza się linii przyjaźni. Jest też różnica wieku i zupełnie inny życiowy etap. Dodatkowo Nikodem z uwagi na sytuację rodzinną obiecał sobie, że się nie zakocha, jego obraz związku został zbudowany na relacji rodziców, którzy się rozeszli.

Ważnym miejscem w powieści jest kawiarnia Między Gwiazdami oraz serwowane tam słodkości. Myślała Pani kiedyś o tym, by prowadzić takie miejsce?

Wiem, z czym wiąże się prowadzenie swojego biznesu, więc nie, ale podziwiam każdego, kto z pasją i zaangażowaniem prowadzi takie urocze miejsca.

Ale pewnie słodkości Pani lubi? Jakie jest Pani ulubione ciastko lub deser?

Przez wiele lat w ogóle nie jadłam słodyczy. Nie była to żadna dieta, po prostu nie lubiłam słodkiego smaku. Kiedy moje koleżanki planowały wyjścia na lody czy ciasto, ja marzyłam o śledziach. Jakiś czas temu sporo się zmieniło i teraz lepiej, aby w zasięgu mojego wzroku nie stało opakowanie ptasiego mleczka, bo istnieje szansa, że zostanie szybko pochłonięte. Pod tym względem nie wybrzydzam – wszelkie słodkości, ciasta uwielbiam. Śledzie również.

Kawiarnia to idealne miejsce dla zakochanych? Kto jeszcze może poczuć się tam dobrze?

Ostatnio odkryłam możliwość pisania w kawiarni. Jeśli chodzi o skupienie, nie jest idealnie i łatwo, ale polecam osobom, które potrzebują odskoczni od pracy w domu. 

O swoje marzenia trzeba walczyć? Tak, jak robi to Nikodem? 

Zdecydowanie. Sama się o tym przekonałam. Od kilku lat walczę o własne marzenia, pisząc i wydając książki, a to nie jest łatwa droga.

Opisuje Pani problemy młodych ludzi: w domu, w szkole, wśród rówieśników. Jak rozmawiać i słuchać nastolatków, by im pomóc?

Muszę zaznaczyć, że nie jestem specjalistką, ale pisząc książki dla młodzieży, mam na uwadze dobro młodego czytelnika. Ważne jest dla mnie, aby nie szkodzić. W swoich powieściach nie podsuwam treści wulgarnych, toksycznych, nie mówię o czymś, co nie ma racji bytu.

Większość Pani publikacji to powieści dla dorosłych czytelników. Jak czuje się Pani w literaturze YA?

Musiałam w jakiś sposób wniknąć w świat powieści YA, zapoznać się z tym, co oferuje rynek wydawniczy, a później zdecydować, jaka droga dla mnie będzie najlepsza i – przede wszystkim – prawdziwa. Obie książki pisało mi się dobrze. Pisząc, zawsze pozostaję wierna swoim zasadom i przekonaniom, niezależnie od tego, do kogo kieruję swoje słowa.

Czy powstanie kolejna część serii Wings? Kto zagra w niej główną rolę?

Tego jeszcze nie wiem, choć chciałabym, aby powstał kolejny tom serii.

Książkę Wings of the Heart kupicie w popularnych księgarniach internetowych: