Samotność Portugalczyka
Iza Klementowska

Bardzo polecam tę książkę. Początkowo przez pierwsze rozdziały,trudno było mi się wgryźć w styl pisania Klementowskiej, jednak z każdą kolejną stroną byłam coraz bardziej zafascynowana rzeczowymi faktami przedstawionymi przez autorkę w sposób skłaniający do refleksji. W wielu miejscach się wzruszyłam. Zauważyłam, jak niewiele wiedziałam o historii Portugalii, o jej tradycjach. Najczęściej komentuje się wojnę domową w Hiszpanii i generała Franco, a co z rewolucją goździkową i dyktatorze Salazarze? Poznałam mnóstwo ciekawych informacji o byłych koloniach Portugalii, problemie rasizmu, uciskanych kobietach, które dopiero w 1976r. uzyskały prawa wyborcze! Książkę, pomimo że nie była gruba objętościowo czytałam kilka dni, dokładnie analizowałam każdy rozdział, wracałam do poprzednich treści. Dla mnie rewelacja.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy wzięłam tę książkę w rękę, uświadomiłam sobie smutną prawdę - prawie nic nie wiem o Portugalii. Poza nielicznymi faktami poznanymi w szkole, ten kraj pozostaje dla mnie zagadką. Dlatego z taką chęcią zabrałam się za reportaże Izy Klementowskiej. Autorka, podczas swych podróży do tego kraju, rozmawia z jego obywatelami - o historii, o teraźniejszości, o problemach, marzeniach i obawach. Jedną z częściej wymienianych postaci jest António de Oliveira Salazar, twórca portugalskiego Estado Novo; dyktator. Choć wielu go nienawidziło i nie zgadzało się z jego pomysłami na rządzenie krajem - wciąż pozostaje jedną z najbardziej popularnych osób w kraju. Sporo jest także o kolonialnej przeszłości Portugalczyków, która ciągnie się za nimi do dziś. I mimo, że wcale nie byli w swych metodach cywilizowania podbijanych krajów tak brutalni jak Anglicy, to jednak do dziś mają z tego powodu wyrzuty sumienia. Rasizm, związany bardzo mocno z kolonizacją, czasem widoczny bardziej, a czasem mniej. Podziały jednak są, nawet między Portugalczykami a innymi białymi, którzy są obcokrajowcami. A co z Portugalią XXI wieku? Kryzys, brak pracy, rosnąca niechęć względem Unii Europejskiej, strach o jutro. Ludzie, którym brakuje pieniędzy na życie pozbywają się zdjęć i listów będących ich pamiątkami rodzinnymi - byle tylko móc z czegoś się utrzymać. Kolor skóry nie ma tu znaczenia. Biedni są zarówno biali jak i czarni Portugalczycy. Z reportaży Izy Klementowskiej wyłania się Portugalia w niezbyt wesołej sytuacji. Mieszkańcy wydają się pogrążeni we wspomnieniach, nie do końca gotowi by patrzeć w przyszłość z nadzieją. Choć życie nie jest łatwe, ludzie starają się zachować resztki pozytywnego nastroju. Lubią rozmawiać, poznawać inne kultury. Równie chętnie opowiadają o sobie. Książka pozostawia jednak pewien niedosyt. Historie w zupełnie przypadkowej kolejności, brak uporządkowania, często pojawiają się wyrwane zupełnie z kontekstu myśli. Jednocześnie - zachęca do dalszego zgłębiania historii tego zupełnie obcego dla nas kraju. "Samotność Portugalczyka" - dla takich niezbyt zorientowanych w tym zakątku świata ludzi jak ja - stanowi pewien wstęp do dalszych poszukiwań. Z jednej strony całkiem dobrze czytało mi się te luźne przemyślenia ludzi na temat ich ojczyzny. Z drugiej jednak czegoś mi brakuje w tych opowieściach. A tak na marginesie - czułam się trochę, jakbym zaglądała tam, gdzie nie powinnam. I teraz już wiem trochę więcej, choć ciągle za mało. Czemu oni są tacy smutni? A tuż za wschodnią granicą leży tętniąca życiem, gorąca Hiszpania. Jeden półwysep, a tak zupełnie inne charaktery. Recenzja z: www.book-loaf.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)