Demoniczny Damianek, czyli strach ma moje oczy
Mariusz Niemycki

Książka średnia, przygody chłopca jak dla mnie bez pomysłu. Opowieść o baboku - diable, który wyjadł zawartość lodówki Damianka i jego rodziny wzbudziła u mnie lekkie zażenowanie. Wydanie ładne, ilustracje ciekawe, ale ogólnie treść mnie nie zachwyciła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przerwa, jak sama nazwa wskazuje, oznacza zaniechanie czegoś, co się robi. A ja wystarczająco już się zmęczyłem, myśląc o tym, co mam robić. Kto by pomyślał, że tak szybko zatęsknię za Demonkiem? Przecież ja nie mam, komu czytać książek przeznaczonych dla dzieci w wieku 10-12 lat? Więc co takiego jest w tym chłopcu, że z niecierpliwością oczekiwałam na kolejne spotkanie? Dla przypomnienia, Damianek to dwunastoletni chłopiec posiadający siostrę bliźniaczkę - Krystynę, psa Parmezana, który chyba swoje postępowanie bierze na wzgląd na swego młodego Pana, starając się mu dorównać w każdym calu. Demoniczny Damianek, czyli Strach ma Moje Oczy, to druga część przygód Demonka zawierająca, tak jak jej poprzedniczka 6 niesamowitych przygód chłopca. Damianek nadal uważa siebie za dorosłego człowieka, z wielkimi planami. Tym razem planuje znaleźć sobie żonę, przecież ustatkować się trzeba, a żonę każdy musi mieć. Tylko gdzie ją znaleźć? Może jakaś koleżanka? Wszyscy uważają, że jest za młody na takie dorosłe postępowanie, ale przecież w małżeństwie trzeba się poświęcać, a powyższe jest jednym z zasad dorosłości. Damianek ma również ogromne marzenie zostania prezydentem i wyjechania na Majorkę. Po co ma zostawać w Polsce, przecież prezydentem już jest i może robić, co mu się żywnie podoba. Niestety jego dalekosiężny plan wyśmiała, nie kto inny, jak siostra Krystyna. Skoro nie prezydent, to może dyrektor szkoły? Wtedy postawiłby sobie mnóstwo szóstek ze wszystkich przedmiotów i nie musiałby chodzić do szkoły. W drugiej części przygód Damianka planów jest mnóstwo, jednak najciekawsze są przygody, które go spotykają na każdym kroku. Trochę może się to wydać dziwne i naiwne, tyle wydarzeń u jednego chłopca? Oczywiście, że tak, bo wszystko wyjaśni się w ostatniej opowieści. Na drodze Damianka i jego przyjaciół staje Człapoklapek, diablątko, na urodziny dostaje od kolegi wiadro a od czarownicy kupuje płyn na porost włosów, który przelewa do butelki po szamponie. Demonek, jak każdy chyba chłopak w jego wieku do szkoły chodzić nie lubi. Nowy rok szkolny jakoś specjalnie mnie nie cieszy. Po pierwsze, jestem o rok starszy i ani trochę mądrzejszy, po drugie, odkryłem na twarzy trzy pojedyncze, ale za to cienkie i długie włosy. Jeden na lewym policzku i dwa na brodzie. Ani to golić, ani zapleść w warkoczyk. Demoniczny Damianek, czyli Strach ma Moje Oczy jest niesamowitą książką z bardzo ciekawymi przygodami dwunastoletniego chłopca. Mnóstwo tu różnych, czasami wydawałoby się nierealnych przygód - chociażby spotkanie z mumią. Każda z historii jest okraszona niezwykłym humorem, inteligentnymi dialogami pomiędzy Damiankiem i jego kolegami. ,,Jeszcze mi brakowało konfliktu z prawem" - pomyślałem otwierając drzwi pokoju przesłuchań. Od rzemyczka do koziczka. W czerwcu kradzież chusteczki, w sierpniu niemal kajdaneczki. W takim tempie skończę jako Don Damiano, szef polsko-sycylijskiej mafii. A czy ja mam do tego zdrowie? Druga część przygód trzyma konwencję poprzedniej części. Zarówno historie jak i okładka oraz wnętrze książki nawiązują do siebie, więc bez problemu zauważy się na półce księgarni, że jest to seria. Nie jest to może książka, z których historii należy brać przykład. Zakreślenie jej wieku przeznaczenia jest adekwatne, gdyż chłopcy powyżej dziesiątego roku życia powinni już być świadomi, co można a czego nie i czy przygody, które spotykają Demonka mogą wydarzyć się naprawdę czy to tylko jego wybujała fantazja. No bo komu przydarzają się niesamowite przygody w ilościach hurtowych? Chyba tylko mnie, wystarczy to opisać, a potem zgarnąć worek szmalu i żyć jak pączek w maśle. Albo jajko w majonezie. Albo... eeech!!! - uśmiechnąłem się na samą myśl.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)