Pod dalekim niebem
Sarah Lark

Dziennikarka mieszkająca w Hamburgu zostaje postawiona przed trudnym zadaniem, musi poddać się hipnozie u rozchwytywanego specjalisty w tych sprawach, który twierdzi, że każdy z nas miał jakieś inne wcielenie. To doprowadza Stephanie do Nowej Zelandii, gdzie się urodziła, jednak z tamtego okresu nie pamięta zupełnie nic, jak również swojego ojca, który sądziła, że zginął w wypadku. Główna bohaterka postanawia udać się w podróż do kraju, z którego pochodzi by rozwiązać zagadkę morderstwa, które miało miejsce w przeszłości, a przy okazji może wrócą do niej jakieś wspomnienia z dzieciństwa.

Jak się okazuje na miejscu dziennikarka osobiście jest związana ze sprawą, nad którą pracuje. Postanawia odkryć rodzinną tajemnicę a pomoże jej w tym maoryski naukowiec Weru. Obojgu zależy na odnalezieniu pamiętnika uprowadzonej maoryskiej dziewczyny.

Czy Stephanie rozwiąże to śledztwo? Co tak naprawdę stało się z jej ojcem? Kim jest autorka pamiętnika?

Nie wiem, które to już moje spotkanie z twórczością autorki, jednak ta książka wypadła chyba najsłabiej, z tych, które czytałam.

Mamy dużo wątków, które są poruszone tylko pobieżnie. Odniosłam wrażenie, że pomysłów na tę książkę było wiele i wszystko trzeba było wykorzystać.

Główna bohaterka, dorosła kobieta a czasem zachowywała się jak jakaś małolata. Mimo związku, który miała w Hamburgu, to wdała się w romans z Maorysem, który wcale nie robił wszystkiego z dobrej woli, tylko sam miał w tym ukryty cel.

Zdecydowanym plusem tej książki są fragmenty z pamiętnika. To właśnie te momenty sprawiły, że nie mogłam się oderwać od historii. Marama, bo tak miała na imię kobieta, która spisała swoją historię w formie pamiętnika, jako dziecko była córką wodza, została uprowadzona a później sprzedana. Z początku wiodła dobre życie, nauczono ją angielskiego, wychowywana była wraz z innymi dziećmi państwa Clavell, jednak z biegiem czasu była coraz gorzej traktowana i miała zostać pokojówką swojej przyszywanej siostry.

Przyznam, że ciężko się czytało tę książkę po za fragmentami z pamiętnika, które mnie naprawdę ciekawiły. Byłam bardzo zainteresowana, co dalej się stało z Maramą. Autorka słynie z tego, że w jej książkach jest naprawdę wiele opisów a mało dialogów, a dodatkowo książka ma prawie pięćset stron.

Po przeczytaniu tej książki dochodzę do wniosku, że musze odpocząć trochę od twórczości autorki i poczytać coś lżejszego. Jeśli was ciekawi kultura Maorysów to jak najbardziej zachęcam do sięgnięcia po tę historię, chociaż uważam, że o ich kulturze więcej znajdziecie w sadze „Ogniste kwiaty”.

Jaki to był dobry pomysł na fabułę. Hipnoza, szukanie swoich poprzednich wcieleń, podróż w nieznane, a w dodatku wszystko to przeplatane pamiętnikiem kobiety z lokalnego plemienia Nowej Zelandii. A co mogło pójść nie tak? Okazuje się, że wszystko.

Wymienione wcześniej przeze mnie elementy były, jednak totalnie to nie grało. Hipnoza odbębniona, ale tylko pobieżnie i  jest takim nic nie znaczącym punktem na osi czasu. Podróż w nieznane, okej, jest, o ile możemy mówić, że nasza bohaterka nie zna Nowej Zelandii. A pamietnik, chociaż napisany topornie, był najlepszą częścią powieści. A ponad to roi się tu od absurdów. Tajemnicze zabójstwo nad którym pracuje Stephanie, okazuje się być wydarzeniem osobiście ją dotykającym. Szuka swojego ojca jeżdząc po kraju, by potem mogło się okazać, że znajduje go w najbardziej logicznym miejscu. Jest jeszcze wątek miłosny, totalnie nie pasujący, za to z "tubylcem", który nie jest z nią do końca szczery. A rozwiązanie niczym nie zaskakuje, a wręcz jest proste i narzucające się. Jednym elementem, powiedzmy, edukacyjnym są wzmianki o plemionach Nowej Zelandii, ich historii i losów. To akurat było okej.

Duże oczekiwania, prawie tak duże jak gabaryt tej powieści, a efekt marny. Nie podobała mi się, było sztywnie i nielogicznie. Z mojej strony muszę stwierdzić, że to ogromne rozczarowanie.

Dziesięć lat temu przeczytałam pierwszą powieść Sarah Lark ,,W krainie białych obłoków". A raczej pochłonęłam jednym tchem.
Od tej pory na każdą kolejną książkę czekam niecierpliwie, bo lubię prozę łączącą wątki historyczne, obyczajowe i miłosne, zwłaszcza jeśli autor wie, o czym pisze i umie zafascynować odbiorców przeszłością, tradycją i folklorem opisywanych miejsc.
Po nową powieść niemieckiej pisarki sięgnęłam bez obaw, ale i z wielkim zainteresowaniem bo to pierwsza książka, w której odległa przeszłość przeplata z naszą współczesnością.
A teraz co nieco o treści...
W dzisiejszym Hamburgu przebojowa dziennikarka Stephanie dostaje od swojego szefa nowe zadanie - ma zdemaskować rzekomo genialnego hipnotyzera. Podczas seansu okazuje się jednak, że kobieta wędruje myślami do Nowej Zelandii. Tam mieszkała, będąc dzieckiem. I tam zatarły się je wspomnienia.
Stephanie wie, że jej ojciec zginął w Nowej Zelandii w wypadku samochodowym. Zaraz potem jej matka wróciła z dzieckiem do Niemiec. Czy jednak naprawdę tak się stało? I co oznaczają inne wizje, w których poddana hipnozie kobieta opowiada o życiu córki ...maoryskiego króla?
Szef Stephanie deleguje ją do Nowej Zelandii nie tylko po to, by znalazła dowody na podważenie kolejnych teorii hipnotyzerskiego celebryty. Dziennikarka ma również dotrzeć do świadków zbrodni sprzed lat, gdyż pismo, w którym pracuje, ma śledcze zapędy.
Podróż do odległego pod każdym względem kraju okazuje się dla głównej bohaterki nie tylko dziennikarskim wyzwaniem. Stephanie musi zmierzyć się z własnymi lękami, ale przy okazji odkrywa jasne strony życia - uczy się cieszyć chwilą, podziwia przyrodę i poznaje ludzi, także intrygującego badacza maoryskiej historii.
Równolegle z przygodami niemieckiej reporterki poznajemy losy Maramy - dziewiętnastowiecznej mieszkanki Nowej Zelandii, która po latach spisuje swoje losy dla potomnych. To wyjątkowo bolesne wspomnienia...
Sarah Lark przenosi nas w swojej nowej powieści do egzotycznego świata, który najczęściej znamy z reportaży, filmów i artykułów (oraz innych książek).
Mamy niecodzienną okazję nie tylko przyjrzeć się dzisiejszej Nowej Zelandii, ale przede wszystkim poznać jej burzliwą i krwawą historię, na tle której rozgrywają się wydarzenia z przeszłości - nie aż tak bardzo odległej.
Autorka bardzo realistycznie i przekonująco pokazuje, jak wyglądał kolonizowany świat, w którym nie liczono się z kulturą i życiem podbijanego i zniewalanego narodu.
Jeśli dodamy do tego wątki obyczajowe, miłosne, sensacyjne i kryminalne - to mamy wybuchową mieszankę. Połyka się ją jednym tchem - jestem na to żywym dowodem - przeczytałam niemal 500 stron w niespełna dwa dni... No dobra, zarwałam noc, ale to każdy mol książkowy zrozumie.
Polecam z czystym sumieniem. BEATA IGIELSKA