Rozdroża. Z klas(yk)ą w łóżku
Augusta Docher;

POMIĘDZY PRAGNIENIAMI

Augusta Docher, czyli Beata Majewska to znana autorka powieści obyczajowych. Przez lata wypracowała sobie bardzo mocną pozycję na rynku powieści kobiecych. Tym razem zaskoczyła swoich czytelników. Pod szyldem wydawnictwa Editio Red ukazała się jej najnowsza książka „Rozdroża” bazująca na klasycznej powieści Charlotte Bronte „Dziwne losy Jane Eyre”. Jak udało jej się połączyć klasykę z nowoczesnością? Czy wyszła z tego starcia obronną ręką?

Jane Eye po stracie przyjaciółki opuszcza Nowy Jork, by zostawić za sobą złe wspomnienia. Otrzymuje pracę w charakterze opiekunki kilkuletniej dziewczynki w Anglii. Trafia do Thornfield Hall, ogromnego majątku należącego do sir Edwarda Rochestera. To miejsce, które zdaje się istnieć w zupełnie innej rzeczywistości. Staroświecki klimat rezydencji i panujących w niej zasad przywodzą na myśl zamierzchłą epokę. Surowa, purytańska sceneria i zimne mury posiadłości przyprawić mogą o gęsią skórkę. Sytuacji nie poprawia trudny i opryskliwy charakter jej właściciela. Czy młodziutka, pełna entuzjazmu, Jane odnajdzie się w nowej sytuacji? Jak poradzi sobie z ponurymi sekretami Thornfield, które po latach, wypłyną z czeluści samego piekła?

Myślę, że wpływ na odbiór „Rozdroży” zależeć będzie od tego czy znamy pierwowzór tej historii czy też nie. „Dziwne losy Jane Eyre” czytałam w swoim życiu już kilka razy. To jedna z tych powieści, do którcyh lubię wracać. Ponadczasowa i wciąż aktualna. Podobnie jak twórczość wszystkich sióstr Bronte, których jestem wielką miłośniczką. Czytając „Rozdroża” podeszłam do tej powieści z dużym zainteresowaniem. Ciekawiło mnie jak Augusta Docher podejdzie do tego tematu. Nie zestawiam obu książek. To nie miałoby sensu. Uważam, że wspólczesna, lekka i sprawnie wykreowana wersja Docher, zachęci wiele osób do sięgnięcia po klasyczny pierwowzór. Pisarce udało się wyśmienicie oddać klimat powieści Bronte i nie okaleczyć jej wspólczesnymi wtrętami. Mimo, że bohaterowie nie poruszają się karocami, a w dłoniach dzierżą telefony komórkowe, wszystkie nowoczesne rozwiązania są bardzo umiejętnie wplecione w fabułę i nie rażą. Docher dała tej historii nowego ducha – lżejszego, zabawniejszego i na pewno łatwiejszego do strawienia.

Najistotniejszą różnicą między oryginałem, a wersją Augusty Docher jest to, że w jej powieści poznajemy Jane jako dorosłą już kobietę. W oryginale śledziliśmy jej losy także jako kilkuletniej sieroty. Zmienione zostało także nazwisko z Eyre na Eye. To dwie podstawowe rzeczy, które rzucą się w oczy osobom, które miały przyjemność czytać powieść Bronte. Opowieść o Jane to zdecydowanie jedna z najbardziej smutnych poruszających historii literackich. Kobieta, która z biednej, zahukanej dziewczyny przeradza się w silną i świadomą swych potrzeb kobietę porusza czytelnicze serca od prawie dwustu lat. Fenomen tej książki to prawda. To opowieść o ludziach, którym los nie podarował prostych dróg. Opowieść o samotności, strachu i bólu, który toczy niczym rak. Augusta Docher uwspółcześniając tę historię nadała jej nowy, lżejszy ton i podarowała nowe życie. Zrobiła to w sposób doskonały. Myślę, że dzięki jej wersji historii Jane znajdą się osoby, które sięgną po powieść Charlotte Bronte. Wersja Augusty niewątpliwie trafi do wspólczesnych kobiet, szczególnie tyhc młodszy. Rozbawi i wzruszy. Autorce udało się rewelacyjnie oddać klimat tej historii i nie sprawić, że stała się banalna. 

Lekkie pióro i zamiłowanie do miłosnych historii to cechy rozpoznawalne Augusty vel Beaty. Jej czytelniczki będą zadowolone z „Rozdroży”. Nie jest to typowa historia miłosna. To książka napisana z pasją i wyczuciem. Radość przemieszana z goryczą. Pełna paleta emocji, które zapewnią wspaniałą rozrywkę. Ja, jako miłośniczka twórczości Charlotte i jej sióstr, poczułam się po tej lekturze usatysfakcjonowana. Obawiałam się, że pisarka może nie udźwignąć ciężaru tego wyzwania, ale myliłam się. Docher bardzo przekonująco opowiada swoją wersję historii brzydkiej i samotnej Jane. Odnoszę wrażenie, że w włożyła w tę książkę mnóstwo serca. To się czuje. „Rozdroża” czyta się po prostu rewelacyjnie. Ta książka wciąga niczym narkotyk. Docher zachowała idealną proporcję między staroświeckością, a motywami wspólczesnymi. Gdy pisze o miłości czuć w tym ogień. Gdy opowiada o smutku czujemy go głęboko w duszy. Nie zawaham się powiedzieć, że „Rozdroża” to dojrzała i precyzyjnie przemyśłana powieść, która pozwoli Auguście pozyskać nowe, wierne grono czytelników. To duża rzecz przekonać fanów klasyki takich jak ja. Po lekturze „Rozdroży” poczułam dużą satysfakcję.Ostanie rozdziały tej książki celebrowałam. Zawsze jest mi ciężko rozstać się z Jane. Tym razem także tak było, a to stanowi najlepszy dowód na to, że Docher porywając się na bardzo trudne zadanie wywiązała się z niego w stopniu celującym. Okazuje się, że autorka jest mistrzynią prezentowania wachlarza uczuć targających boahterami. Są oni żywi, krwiści, plastyczni. Jestem przekonana, że gdyby Charlotte Bronte żyła, uznałaby „Rozdroża” za piękny hołd dla swej powieści.

Klasyczna powieść w nowej odsłonie. Uwspólcześniona, nieco zmieniona, ale wciąż zachwycająca. Augusta Docher potwierdza, że jest autorką z dopracowanym warsztatem. Z jednej strony jest romantyczką, ale także świetną znawczynią meandrów ludzkiej duszy. Podjęła się bardzo trudnego zadania, a sposób w jaki się z niego wywiązała to mistrzostwo. Chylę czoła. Diabelska ocena to 6. Wyższej w swej skali nie posiadam. Diabeł gorąco poleca

Informacje dodatkowe o Rozdroża. Z klas(yk)ą w łóżku:

Wydawnictwo: Editio
Data wydania: 2019-08-14
Kategoria: Inne
ISBN: 9788328358560
Liczba stron: 376
Język oryginału: Polski
Dodał/a opinię: chico6401

Tagi: bóg