Najnowsze cytaty wojna

- Miłość wszystko zwycięża - obiecała mi Afrodyta. - Spójrz na Helenę i Parysa. Czy oni pozwolili, żeby cokolwiek stanęło między nimi?
- Czy nie rozpętali przypadkiem wojny trojańskiej, w której zginęło mnóstwo ludzi?
- Och. Nie o to chodzi. Idź za głosem serca.
- Ale... Kiedy ja nie wiem, dokąd prowadzi. To znaczy moje serce.

Słyszałem nieraz pieśni o bitwach i wyobrażałem sobie, słuchając ich, że klęska może być pełna chwały. Ale teraz widzę, że to rzecz straszna, by nie rzec: rozpaczliwa.

Wojna to pokój.
Wolność to niewola.
Ignorancja to siła

Nie wstydź się wycofać na chwilę z bitwy, jeśli czujesz, że wróg jest silniejszy - liczy się bowiem koniec wojny, nie zaś pojedyncze utarczki. […] Podczas wojny zdolność zaskoczenia wroga jest kluczem do zwycięstwa.

Zaniosą mnie na pole
Przez kłęby mgły,
Rosa pokryje mi twarz,
A jagnię przystanie,
Żeby na mnie spojrzeć
Rozumnymi oczami.
Żołnierze - oni przyjdą,
Złożą mnie w ciemnej, zimnej ziemi
I zepchnął mi grudy na twarz.

Ale temu uśmiechowi nie można było się oprzeć. Ten uśmiech mógłby wygrywać wojny i leczyć raka.

[...] miłość pokazuje nam, kim chcemy być, wojna zaś - kim jesteśmy.

Wykuta w ogniu przyjaźń jest równie cenna jak żelazo.

Jeśli miłość jest chorobą, to myślę, że jestem trochę chora.

Cuda zdarzają się codziennie. Niektórzy w to nie wierzą, ale to prawda.

- Ta kobieta nie żyje.

- Też mi się tak zdaje.

Kobieta faktycznie nie żyje. Dwóch policjantów bierze ją pod ręce i zaczyna wlec po podłodze. Ta kobieta nie żyje i Pepita patrzy na jej twarz i rozpoznaje w niej Carminę, straganiarkę ze stoiska numer dwadzieścia sześć na targu Cebada. Łączniczkę Czarnej Kurtki. Ta, która wieszała pranie na balkonie, nie żyje. I dwóch mężczyzn ciągnie ją na oczach przerażonej Pepity, a dwóch innych popycha Pepitę do tej samej sali, z której Carmina nie wyszła o własnych siłach.

Miała najwyżej metr sześćdziesiąt wzrostu i ciemne, siwiejące włosy czesała w kok.

Żeby dorobić do pensji męża, zajmowała się praniem i prasowaniem dla pięciu najbogatszych rodzin w Molching.

Gotowała okropnie.

Miała wyjątkowy dar irytowania każdego, kogo spotkała na swej drodze.

Ale kochała Liesel Meminger.

Choć okazywała to w specyficzny sposób.

Najczęściej biłą ją drewnianą chochlą, a w przerwach atakowała obraźliwymi słowami.