Raz wiedźmie śmierć
Kevin Hearne

Druga część za mną i od razu biorę się za trzeci tom. Takiej frajdy nie miałam przy czytaniu żadnej książki z tego gatunku. Co najdziwniejsze wszystkie zaklęcia, istoty magii i ogólnie cała ta nadprzyrodzona otoczka, wygląda tu, jakby było to coś normalnego. Wiele się w książce dziele, poznajemy nowych bohaterów, a napięcie sięga zenitu. 

Co do bohaterów, to muszę przyznać, że postacie drugoplanowe to coś wspaniałego. Każda z postaci jest bardzo interesująca, a nawet i zabawna. Maryja to nie kobieta ubrana w długie biało-niebieskie szaty, Jezus nie lubi się pokazywać na Ziemi (nie dlatego, że nas nie lubi, oj nie... tylko wizerunek, jaki musi przybrać, mu nie odpowiada), Morrigan lubi brutalny seks... trochę się streszczę no i jest jeszcze Kojot i Laksha. Ta dwójka rozbrajała mnie na łopatki, a żeby nie być gołosłownym, cytaty: 

Kojot: 

"- Ilu potrzebujemy strzał, żeby zabić to coś? - krzyknął kojot? 
- Maryja powiedziała mi tylko, że więcej niż jedną. 
- Ta? Może trza było jednak ją przycisnąć, żeby panu podała konkretną liczbę, panie frajer?" 

Laksha: 

"Laksha uśmiechnęła się porozumiewawczo i pochyliła do przodu. 
- Wiesz jak Baba Jaga przezywa Thora? 
Także pochyliłem się w jej stronę. 
- Nic mnie to nie obchodzi. Nie w tym rzecz. 
Na co Granuaile też pochyliła się do przodu. 
- Znasz Babę Jagę? 
- Przezywa go "przypakowanym kozojebcą"!" 

Po prostu nie da się nie zapałać do nich sympatią i już. 

Owszem w tej części, autor też zasypuje nas ogromem opowiadań z przeszłości, przydługimi opisami, ale są one tak świetne, że nie sposób je ominąć i przejść do kolejnej linijki, która znajduje się o 10 wierszy niżej. Świetna, zabawa, świetne mordobicie i świetne postacie. Gorąco polecam!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Na psa urok” mnie zachwycił i rozbawił, zapewne dzięki specyficznemu stylowi Pana Kevina Hearna. Ucieszyłam się jak dziecko, kiedy w moje łapki wpadła druga część kronik żelaznego druida a mianowicie „Raz wiedźmie śmierć” – zaznaczę, że tytuł idealnie pasuje. Atticus O’Sulivan to ostatni druid na świecie. Temu przystojniakowi nuda z pewnością nie grozi. Od zawsze pragnął spokoju i anonimowości, lecz w jego przypadku to niemożliwe. Jest bardzo odważny, o czym dowiedzieliśmy się w poprzednim tomie, zabił pewnego celtyckiego boga, co dodało mu jeszcze większego rozgłosu. Różni bogowie i istoty magiczne odbywają istne pielgrzymki do Atticusa z dość osobliwymi ofertami pracy. Jego wampirzy prawnik Leif również składa mu propozycję - zabij Thora Już sama myśl, że taka oferta wynika od prawnika jest zabawna. Lecz to dopiero początek problemów druida. Jak się okazało niemieckie wiedźmy dybią na jego życie, co skłania go do umocnienia, już i tak napiętych kontaktów z polskimi wiedźmami. Do na pozór spokojnego miasteczka przybywają bachantki z Las Vegas z zamiarem urządzenia orgii. Za wiele nie chce wam zdradzić, ponieważ w tej książce chodzi o odkrywanie poszczególnych intryg i manipulacji. Akcja jak zawsze pędzi jak szalona i zaskakuje. Atticus należy do bohaterów, którego nie sposób nie lubić. Przychylność zaskarbia sobie ogromnym humorem i odwagą a w porównaniu do innych wielka uczciwością. Pojawiło się kilku nowych bohaterów, ale szczególnie były to epizody. Sąsiad Atticusa pan Semerdjian, jak zawsze utrudnia mu życie, choć wiadomość, że pójdzie po granatnik, który trzyma w garażu mnie rozczuliła. Książka jest napisana w taki sposób, że wszystkie krwawe walki przeradzają się w przygodę, którą śledziłam z rosnącym podnieceniem. Książka oryginalna i wciągająca na równie wysokim poziomie, co pierwsza część!!! Polecam wszystkim 4+/6 Ulubiony cytat : „ A tak. Wszyscy oni żyją, znaczy z wyjątkiem tych, którzy nie żyją”

(Kliknij aby rozwinąć opinię)