Szklany klosz
Sylvia Plath

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Dawno się tak nie zawiodłam. O czym to właściwie było? O kobiecie, która chciała się zabić, bo gdzieś tam jej nie przyjęli na kursy? Bo taki wniosek udało mi się tylko wynieść z tej lektury. Nie podoba mi się również wielki sprzeciw bohaterki przeciwko małżeństwu i dzieciom, a także ohydny stosunek do seksu z byle kim. Wydaje mi się, że ta książka jest rozpoznawana i promowana tylko z tego względu, że autorka niedługo po jej napisaniu popełniła samobójstwo. Jeśli jej pobudki były równie wzniosłe, co w tym tekście-cóż, nie czuję nic.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) "Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim, złym snem." Dziewiętnastoletnia Esther Greenwood wiedzie zwyczajne życie nastolatki. Pragnie rozwijać swój talent literacki w czym pomaga jej zdobyty staż dziennikarski w znanym piśmie dla kobiet. Poznaje nagle zupełnie inny świat pełen bankietów, pokazów mody, imprez. Ta nowojorska rzeczywistość jednocześnie kusi ją i przeraża. Kolejnym spełnieniem jej marzeń są letnie kursy literackie, na które nie udaje jej się jednak dostać. Od tego czasu popada w swego rodzaju apatię. Jak sama przyznaje nie może spać, nie może jeść, nie może czytać. Skrywa się pod tytułowym "szklanym kloszem", który odgradzając ją od całego świata daje jej poczucie bezpieczeństwa. W akcie desperacji podejmuje nieudaną próbę samobójczą. Cały jej świat sprowadza się do myśli o śmierci.W trosce o jej zdrowie rodzina postanawia zamknąć ją w szpitalu psychiatrycznym. Książka jest swoistą konfrontacją górnolotnych marzeń i planów z otaczającą nas rzeczywistością. Autorka pokazuje tragiczne skutki izolacji, a co za tym idzie braku przeciwstawiania się trudnościom napotykanym na drodze każdego z nas. Wszystkie nierozwiązane sprawy, które staramy się bagatelizować i "zamiatać" pod dywan mogą się w końcu skumulować doprowadzając do tragicznego finału. Książka tym bardziej porusza, że sama autorka popełniła samobójstwo miesiąc po jej premierze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) "Szklany klosz" jest niezwykłą powieścią również dzięki temu, że autorka miesiąc po jej wydaniu popełniła samobójstwo. Książka jest w pewnym sensie autobiografią autorki, a raczej powieścią autobiograficzną. Zaczyna się dość zwyczajnie, od przygód studentki w Nowym Jorku, ale później pod wpływem różnych wydarzeń książka diametralnie się zmienia. Esther ma myśli samobójcze, nie sypia, nie je, nie może nawet czytać książek. Zmienia się całkowicie charakter książki, Plath opisuję wszystkie uczucia i emocje jakie targają główną bohaterką w sposób bardzo dokładny i pełny różnych metafor. Osobiście uważam, że są to odczucia samej autorki. Wydaję mi się, że "Szklany klosz" nie byłby tak bardzo niezwykłą powieścią, gdyby nie przeżycia autorki. W gruncie rzeczy Sylvia Plath nie wymyślała zarysu akcji, lecz inspiracje czerpała z własnego życia. To tak jakby prowadziła pamiętnik, zakamuflowany w powieści. Bardzo podobały mi się różne cytaty z tej książki. Autorka fajnie mówiła o tytułowym szklanym kloszu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Lubię bardzo takie książki

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Bardzo dobra książka

(Kliknij aby rozwinąć opinię) tylko wiersze Sylwii mnie nie rozczarowują... dobrze że pisała poezję, nie prozę

(Kliknij aby rozwinąć opinię) Jedyna powieść w dorobku Plath. Zawiera wiele wątków biograficznych z młodości poetki i jej studenckich czasów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim, złym snem. Zły sen! Pamiętam każdą jego chwilę". 

Szaleństwo to ciężar odcinający od świata. Bez mitologizacji, że jest to paliwo dla sztuki. Jest tylko brutalna rzeczywistość. To obezwładniająca, okrutna siła, która odbiera zdolność tworzenia, ale też pozbawia jasności myślenia.

Trudno tę książkę traktować w oderwaniu od autorki. Miesiąc po jej wydaniu Sylvia Plath popełniła samobójstwo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

''Szklany Klosz'' jest wypełniony ponurymi prawdami, trudnymi tematami i kwaśnym, czarnym humorem. Czyli wszystko to czego nie spodziewałam się dostać od tej pozycji. Nie mogę przestać się zastanawiać, czy o tym myślała Sylvia Plath pisząc ''Szklany Klosz''. Czy Ona podobnie jak Esther, siedziała w wietrznym przejściu w koszuli nocnej czekając aż coś się wydarzy? Czy właśnie dlatego wybrała imię Esther? 6 liter tak jak Sylvia.

 

Wczesnym rankiem 11 lutego 1963 roku Sylvia Plath zapieczętowała pokój swoich dzieci taśmą maskującą, włączyła gaz i wsadziła głowę do piekarnika. Miała trzydzieści lat.

 

''Szklany Klosz'' pokazuje nam jak daleko zaszliśmy w ciągu ostanich dekad w rozpoznawaniu depresji jako choroby psychicznej i leczeniu jej mniej radykalnymi technikami niż porażenie prądem.

Nie można winić kogoś za chorobę psychiczną. Nikt nie chce chorować w ten sposób. Nikt nie powinien.

Powieści takie jak ta rzucają światło na ogrom cierpienia dotykającego więcej ludzi, niż jest to wygodne do rozważania.

Ta książka była odważnie szczera, a kwestie płci, które są opisane do dziś są aktualne.

Czy każda kobieta musi podporządkowywać się normą, które się od nas oczekuje? Dlaczego każda jedna z nas jest oceniania i oczerniana jeśli się zbuntuje? Jakim prawem mężczyźni wykorzystują kobiecą delikatność aby potem zmieszać ją z błotem?

To tylko niektóre z pytań, które krążą mi w głowie.

 

Ale wiecie co?

Nie zgadzam się.

Nie zgadzam się na szufladkowanie kobiet.

Jesteśmy silne.

Jesteśmy piękne.

Jesteśmy jedyne w swoim rodzaju.

A co najważniejsze - jesteśmy niezależne.

 

Chociaż nie jest to łatwa książka do przeczytania, gorąco ją polecam. Jest to klucz do zrozumienia zbyt powrzechnej części ludzkiego umysłu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Spodziewałam się zupełnie czegoś innego, a później przeczytałam życiorys autorki. Esther jest bardzo inteligentną dziewczyną, kryje w sobie wiele zagadek. Śledzimy, jak stopniowo popada w obłęd. W wielu przypadkach czytając książkę, przyznałam jej rację, jednak z biegiem powieści Esther zaczęła popadać w skrajności które mogły stać się dla niej zabujcze. Książka zmusza do przemyśleń.

Mijając ludzi na ulicy, z pozoru normalnych nie wiemy co w sobie kryją. Krok po kroku możemy dojść do wniosku że sami nie jesteśmy zbyt normalni. Każdy człowiek jest inny, istnieją jakieś normy normalności? Jeśli każdy jest inny to każdy ma jakieś odchyły od normy. Ludzka psychika to bardzo ciekawa sprawa...

Książkę polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

'' Było mi obojętnie i bardzo pusto, tak musi być w oku cyklonu. Absolutna cisza w samym środku szalejącego żywiołu ''

 

Tak sobie żyjemy z dnia na dzień . Pracujemy, wychowujemy dzieci, może studiujemy, a może mamy własną firmę, przyrządzamy obiady, spotykamy się z przyjaciółmi itd.itp. Wykonujemy codziennie niemal te same powtarzalne czynności i w tej codzienności naszej raczej rzadko kiedy zdajemy sobie sprawę jak kruche bywa to nasze jestestwo . Nie myślimy o tym, że wystarczy jeden maleńki pstryczek elektryczek, by nasz świat wywrócił się do góry nogami. Wystarczy że jakaś tam synapsa w naszym mózgu zastrajkuje, bo nie będzie jej się chciało właściwie przeskoczyć między neuronami. Albo okaże się że z którymś z naszych neuroprzekaźników jest coś nie w porządku i nagle PSTRYK ! i wszystko co do tej pory było ważne, traci całkowicie na znaczeniu . Zauważamy że opadł na nas jakiś dziwny szklany klosz, który całkowicie odkształca widzenie świata. Niby nic właściwie się nie stało, a nie możemy spać, jeść ,obojętne nam jest czy lepimy się od brudu i czy w ogóle dziś wstaliśmy z łóżka . Próbowałam sobie wyobrazić taką sytuację ze sobą w roli głównej...

 

To właśnie spotkało dziewiętnastoletnią Esther Greenwood . Dziewczyna była świetną uczennicą, inteligentną i zdolną młodą kobietą. Na tyle zdolną iż otrzymała stypendium w pierwszorzędnym college'u, oraz możliwość miesiąca pracy w Nowym Yorku w prestiżowym czasopiśmie ''Dzień Kobiety ''. Esther początkowo była zauroczona życiem w Nowym Jorku i całym szczęściem które ją spotkało. Darmowe rauty, poznawanie ciekawych ludzi, modne ciuchy i wypady w miasto . Jednak to wszystko coraz mniej dziewczynę cieszyło. Coraz rzadziej chciało jej się w ogóle wstać z łóżka. Na początku wykręcała się przed przyjaciółkami które wyciągały ją do miasta, bólem głowy, koniecznością napisania jakiegoś artykułu. W końcu postanowiła wrócić do domu.

 

W domu, było z nią coraz gorzej i gorzej . Nic jej się nie chciało . Podniesienie do góry ręki (na przykład by sięgnąć po słuchawkę dzwoniącego telefonu) graniczyło z trudnością wprost nie do pokonania. Jakby ktoś przyczepił jej do kończyn kilkutonowe obciążniki. W końcu Esther zauważyła u siebie również zmiany fizyczne. Zmienił jej się głos, a nawet charakter pisma . Czy dziewczyna z tego wyjdzie ? Czy podejmie wyzwanie by zawalczyć o siebie, skoro nie ma siły i ochoty nawet na to by wziąć prysznic ? Czy wpadnie bez reszty w bezdenną otchłań zniechęcenia i beznadziei ?

 

Przyznaję że ta książka mnie przeraziła, tak zwyczajnie po ludzku . Nie jest to żaden czytelniczy fenomen (przynajmniej w mojej ocenie). Nie wiem też czy rzeczywiście książka by zyskała taką sławę, gdyby autorka nie popełniła samobójstwa, jak twierdzi to jeden z opiniujących . Jest to raczej po prostu dość chaotyczny zapis popadania w depresję. Jednak wiem też, że ta pozycja mi uświadomiła, na jakich kruchych podstawach funkcjonuje nasz umysł . Dotarło do mnie że coś takiego jak spotkało bohaterkę książki, spotkać może każdego z nas, bez wyjątku i bez specjalnych predyspozycji . Bodźców atakujących nasze zmysły, coraz więcej i nie każdy umysł potrafi sobie z nimi radzić . Zresztą, nawet jak potrafi w tej chwili, nikt nie daje nam gwarancji że tak będzie zawsze. Bardzo, bardzo smutna to lekcja dla mnie .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początkowo miałam wrażenie, że czytam żeńską formę "Buszującego w zbożu" - dość podobne młodzieńcze problemy. A później w "Szklanym kloszu" wszystko zaczyna się sypać...