Szklany klosz
Sylvia Plath

Dawno się tak nie zawiodłam. O czym to właściwie było? O kobiecie, która chciała się zabić, bo gdzieś tam jej nie przyjęli na kursy? Bo taki wniosek udało mi się tylko wynieść z tej lektury. Nie podoba mi się również wielki sprzeciw bohaterki przeciwko małżeństwu i dzieciom, a także ohydny stosunek do seksu z byle kim. Wydaje mi się, że ta książka jest rozpoznawana i promowana tylko z tego względu, że autorka niedługo po jej napisaniu popełniła samobójstwo. Jeśli jej pobudki były równie wzniosłe, co w tym tekście-cóż, nie czuję nic.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim, złym snem." Dziewiętnastoletnia Esther Greenwood wiedzie zwyczajne życie nastolatki. Pragnie rozwijać swój talent literacki w czym pomaga jej zdobyty staż dziennikarski w znanym piśmie dla kobiet. Poznaje nagle zupełnie inny świat pełen bankietów, pokazów mody, imprez. Ta nowojorska rzeczywistość jednocześnie kusi ją i przeraża. Kolejnym spełnieniem jej marzeń są letnie kursy literackie, na które nie udaje jej się jednak dostać. Od tego czasu popada w swego rodzaju apatię. Jak sama przyznaje nie może spać, nie może jeść, nie może czytać. Skrywa się pod tytułowym "szklanym kloszem", który odgradzając ją od całego świata daje jej poczucie bezpieczeństwa. W akcie desperacji podejmuje nieudaną próbę samobójczą. Cały jej świat sprowadza się do myśli o śmierci.W trosce o jej zdrowie rodzina postanawia zamknąć ją w szpitalu psychiatrycznym. Książka jest swoistą konfrontacją górnolotnych marzeń i planów z otaczającą nas rzeczywistością. Autorka pokazuje tragiczne skutki izolacji, a co za tym idzie braku przeciwstawiania się trudnościom napotykanym na drodze każdego z nas. Wszystkie nierozwiązane sprawy, które staramy się bagatelizować i "zamiatać" pod dywan mogą się w końcu skumulować doprowadzając do tragicznego finału. Książka tym bardziej porusza, że sama autorka popełniła samobójstwo miesiąc po jej premierze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Szklany klosz" jest niezwykłą powieścią również dzięki temu, że autorka miesiąc po jej wydaniu popełniła samobójstwo. Książka jest w pewnym sensie autobiografią autorki, a raczej powieścią autobiograficzną. Zaczyna się dość zwyczajnie, od przygód studentki w Nowym Jorku, ale później pod wpływem różnych wydarzeń książka diametralnie się zmienia. Esther ma myśli samobójcze, nie sypia, nie je, nie może nawet czytać książek. Zmienia się całkowicie charakter książki, Plath opisuję wszystkie uczucia i emocje jakie targają główną bohaterką w sposób bardzo dokładny i pełny różnych metafor. Osobiście uważam, że są to odczucia samej autorki. Wydaję mi się, że "Szklany klosz" nie byłby tak bardzo niezwykłą powieścią, gdyby nie przeżycia autorki. W gruncie rzeczy Sylvia Plath nie wymyślała zarysu akcji, lecz inspiracje czerpała z własnego życia. To tak jakby prowadziła pamiętnik, zakamuflowany w powieści. Bardzo podobały mi się różne cytaty z tej książki. Autorka fajnie mówiła o tytułowym szklanym kloszu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię bardzo takie książki

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobra książka

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

tylko wiersze Sylwii mnie nie rozczarowują... dobrze że pisała poezję, nie prozę

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedyna powieść w dorobku Plath. Zawiera wiele wątków biograficznych z młodości poetki i jej studenckich czasów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Esther jest piekną, młodą dziewczyną, modelką, której nic nie cieszy i nic nie pociąga. Autorka opisuje jej chorobę i leczenie w tamtych czasach. Poruszająca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przede wszystkim doceniam nowe wydanie, specyfika zaprojektowania okładki, kolorowych fig i rysunków czarną kredką wewnątrz książki bardzo oddają przeżycia głównej bohaterki. Książka jest trudna. Czytanie o jej bólu, dawnych metodach leczenia psychiatrycznego, jej pragnieniu popełnienia samobójstwa. Chyba najbardziej dotknęło mnie zakończenie. Opowiedziała o wyzdrowieniu i sambójstwie innej koleżanki. W zestawieniu z samobójstwem autorki jest szczególnie trudne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy nie czytałam takiej książki, która byłaby jednocześnie tak negatywna i dołująca, że chciałam przestać ją czytać i zarówno tak piękna, że nie mogłam się od niej oderwać. 

Tylko osoba sama cierpiąca na depresję mogłaby w tak prawdziwy, wyrazisty sposób opisać to, co przeżywała główna bohaterka. Bardzo ciężko mi się czytało te fragmenty o próbach samobójczych, bo były bardzo realistycznie przedstawione. Szkoda, że Sylvia Plath nie żyła w czasach współczesnych, gdzie zasadniczo inaczej leczy się depresję i choroby psychiczne, a osoby na nie cierpiące nie są już piętnowane, przynajmniej nie tak jak kiedyś.

"Szklany klosz" to książka, o której nie da się zapomnieć i na pewno często będę wracać do niej myślami. Jest to literatura najwyższych lotów. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dla człowieka siedzącego pod szklanym kloszem, znieczulonego na wszystko, zatrzymanego w rozwoju jak embrion w spirytusie, całe życie jest jednym wielkim, złym snem. Zły sen! Pamiętam każdą jego chwilę". 

Szaleństwo to ciężar odcinający od świata. Bez mitologizacji, że jest to paliwo dla sztuki. Jest tylko brutalna rzeczywistość. To obezwładniająca, okrutna siła, która odbiera zdolność tworzenia, ale też pozbawia jasności myślenia.

Trudno tę książkę traktować w oderwaniu od autorki. Miesiąc po jej wydaniu Sylvia Plath popełniła samobójstwo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

''Szklany Klosz'' jest wypełniony ponurymi prawdami, trudnymi tematami i kwaśnym, czarnym humorem. Czyli wszystko to czego nie spodziewałam się dostać od tej pozycji. Nie mogę przestać się zastanawiać, czy o tym myślała Sylvia Plath pisząc ''Szklany Klosz''. Czy Ona podobnie jak Esther, siedziała w wietrznym przejściu w koszuli nocnej czekając aż coś się wydarzy? Czy właśnie dlatego wybrała imię Esther? 6 liter tak jak Sylvia.

 

Wczesnym rankiem 11 lutego 1963 roku Sylvia Plath zapieczętowała pokój swoich dzieci taśmą maskującą, włączyła gaz i wsadziła głowę do piekarnika. Miała trzydzieści lat.

 

''Szklany Klosz'' pokazuje nam jak daleko zaszliśmy w ciągu ostanich dekad w rozpoznawaniu depresji jako choroby psychicznej i leczeniu jej mniej radykalnymi technikami niż porażenie prądem.

Nie można winić kogoś za chorobę psychiczną. Nikt nie chce chorować w ten sposób. Nikt nie powinien.

Powieści takie jak ta rzucają światło na ogrom cierpienia dotykającego więcej ludzi, niż jest to wygodne do rozważania.

Ta książka była odważnie szczera, a kwestie płci, które są opisane do dziś są aktualne.

Czy każda kobieta musi podporządkowywać się normą, które się od nas oczekuje? Dlaczego każda jedna z nas jest oceniania i oczerniana jeśli się zbuntuje? Jakim prawem mężczyźni wykorzystują kobiecą delikatność aby potem zmieszać ją z błotem?

To tylko niektóre z pytań, które krążą mi w głowie.

 

Ale wiecie co?

Nie zgadzam się.

Nie zgadzam się na szufladkowanie kobiet.

Jesteśmy silne.

Jesteśmy piękne.

Jesteśmy jedyne w swoim rodzaju.

A co najważniejsze - jesteśmy niezależne.

 

Chociaż nie jest to łatwa książka do przeczytania, gorąco ją polecam. Jest to klucz do zrozumienia zbyt powrzechnej części ludzkiego umysłu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)