Reset

Młoda kobieta przytula drzewo.

– Wącha świerk?

– Może chce zgwałcić?

– Głupek.

Przechodzimy obok. Nie istniejemy dla niej, skupia się na pniu, wącha, obejmuje, jakby witała bliską osobę po rozłące.

– Pełno takich wariatów widzieliśmy wczoraj. Nie gap się tak.

Dostaję kuksańca w bok, bo dziewczyna jest ładna. Ciekawe, dlaczego się tak zachowuje.

W głębi lasu obraz kobiety się ulatnia.

– Już niedaleko – mówię.

Zaraz odbijemy na polankę.

– Sławek – Mała szepcze i ściska moją rękę.

– Co?

– Patrz.

Pokazuje na coś między drzewami.

– Tam ktoś jest – mówi.

– No to co?

– Na ziemi. Wczoraj widzieliśmy dwie osoby, jak tak leżały, ale ruszały się, i nie podchodziliśmy.

W końcu widzę. Kilkanaście metrów dalej leży facet zagrzebany w liściach.

– Może ten nie żyje? – mówi Basia.

W głowach włączają się projekcje zbrodni, że ktoś kogoś zamordował i w pośpiechu chował ciało.

– Rusza się – mówię.

Zdemaskowany mężczyzna odwraca głowę, jakby się wstydził.

– Halo, pomóc panu?! – pytam.

Nie odpowiada.

– Może coś mu się stało? – mówi Basia.

Patrzę na bystrzachę i uśmiecham się.

– No co? – pyta.

Facet nie jest zakryty zupełnie, wystaje w kilku miejscach. Chowa twarz, kiedy podchodzimy. Jest jakoś w moim wieku, po dwudziestce, maks trzydzieści lat.

Kucam.

– Hej, kolego, coś się stało, możemy jakoś pomóc? – pytam.

– Nie, proszę mnie zostawić.

– Ok – mówię i wstaję. Mnie tyle wystarczy.

– Ale dlaczego pan tak leży? Zdradzi pan powód? – pyta Basia.

Wścibskie baby – myślę. Ale chłop odpowiada.

– Wiem, jak to wygląda. Proszę mnie zostawić.

– Możemy zadzwonić po kogoś. Tylko z domu, bo nie wzięliśmy komórek – mówi Mała.

– Nie zwariowałem. Moi już próbują mi pomóc. Proszę mnie zostawić.

– Ale co panu jest?

– Nie wiem. Inni też to mają. Nie mogę wrócić do domu.

Żarcik mi się nasuwa, wypalam.

– No tak, wielu ma żony zarazy.

Dostaję z łokcia od Baśki.

– Zaczęło się od elektroniki i samochodu – mówi gościu.

Zamieramy. Facet siada.

– Co się zaczęło? – pytam.

– Wymioty i mdlenie. W domu było coraz gorzej. To jakiś wirus cywilizacyjny. Badają moją krew. Żona z bratem i z mamą załatwiają wszystko, bo ja musiałem uciec ze szpitala.

– Dlaczego? – pyta Mała.

– Umarłbym tam. Jestem już wrażliwy na wszystko, co sztuczne. Dadzą mi pewnie jakieś leki odczulające.

– Na pewno, proszę się nie martwić – mówi Basia.

– I tylko tutaj czuje się pan dobrze? – pytam.

– Tak, blisko ziemi i drzew. Mam halucynacje, nawet ciekawe.

– Jakie halucynacje? – pytam.

– Ziemia mówi do mnie, jak było kiedyś, jak powinno być.

– Jak mówi?

– Mieszkam w szałasie, o tam, w wąwozie. – Pokazuje głową kierunek. – Sam zbudowałem, bo w sztucznym namiocie bolała mnie głowa. Często budzę się w innym miejscu. To znaczy w tym lesie chyba, ale setki albo tysiące lat wcześniej. Tak ziemia do mnie mówi, jestem pewien.