Perswazje
Jane Austen

Jane Austen, jedna z najsłynniejszych angielskich pisarek, w swoich powieściach opisuje życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku. Jej dzieła to klasyka literatury pięknej, wielokrotnie ekranizowane, zyskały rzeszę miłośników na całym świecie. Choć przed wieloma laty miałam przyjemność oglądać ekranizacje jej powieści, dopiero teraz zdecydowałam się po raz pierwszy sięgnąć po jej książki. „Perswazje” to moje pierwsze spotkanie z piórem Austen i, choć nie uważam się za znawczynię literatury pięknej, ta historia mnie oczarowała.

Anna Elliot to piękna, pełna dobroci i niezwykłej delikatności kobieta, mimo to wciąż pozostaje samotna. Jako młoda dziewczyna, pod wpływem dobrych rad i perswazji, zerwała zaręczyny z kapitanem Fryderykiem Wentworthem. Fryderyk, zraniony przez ukochaną kobietę i przepełniony żalem, wyruszył na morze. Anna i Fryderyk przez wiele lat nie mieli ze sobą kontaktu. Czy jednak odległość i upływający czas mogą sprawić, że zapomnimy o ukochanej osobie? Czy ludzie zmieniają się na tyle, że pomimo wieloletniej rozłąki w ich sercach nie pozostaje choćby odrobina dawnych uczuć?

„Perswazje” autorstwa Jane Austen to niezwykła opowieść, która zachwyciła mnie od pierwszych stron. Chłonęłam tę historię z zapartym tchem, oczarowana barwnym językiem, fascynującą fabułą i wspaniale wykreowanymi bohaterami, którzy są przedstawieni w sposób bardzo realistyczny, wyraziści i nieszablonowi. Jane Austen z niezwykłą precyzją kreśli przed nami obraz kobiety, która musi stawić czoła dawnemu, niezapomnianemu uczuciu; ogromne wrażenie zrobiła na mnie charakterystyka Anny Elliot – to silna, inteligentna, życzliwa i pełna wdzięku kobieta.
„Perswazje” to przepiękna opowieść o niespełnionej miłości, życiowych rozterkach i konwenansach. Z przyjemnością dałam porwać się w wykreowany przez Austen świat i udałam się w podróż, w której autorka idealnie oddała realia życia angielskiej klasy wyższej z XIX wieku. Czytając książkę, z łatwością można wczuć się w klimat dawnej Anglii. „Perswazje” to powieść, która wzrusza i bawi, daje nadzieję i pokazuje, jak ważna w naszym życiu jest miłość. Miałam pewne obawy, czy książka, której fabuła rozgrywa się w tak odległych czasach, spełni moje oczekiwania, jednak okazały się one bezpodstawne. Bardzo się cieszę, że w końcu odważyłam się sięgnąć po prozę Jane Austen. Nie dziwią mnie zachwyty nad piórem autorki, bo po lekturze „Perswazji” wiem, że jej dzieła to proza wybitna, warta poświęcenia każdej chwili. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moc wpływów rodziny.

„Mężczyźni mieli zawsze nad nami przewagę w przedstawianiu sprawy według swego gustu. Byli o tyle więcej od nas kształceni: pióro znajdowało się w ich rękach. Nie zgodzę się na to, że książki mogą czegokolwiek dowodzić” [1].

W czasach Jane Austen kobiety dopiero zaczynały publikować – wcześniej, jeśli chwytały za pióro, to najczęściej ich twórczość nie wychodziła poza szufladę. „Perswazje” to ostatnia i jedna z najbardziej dojrzałych powieści angielskiej pisarki. Widać w niej jak rozwinęła się literacko Austen, a z pełnych humoru, ciętych ripost wyłania się obraz jej życiowych doświadczeń i emocjonalnych bagaży. Jane Austen znana jest jako pisarka powieści z rozbudowanymi wątkami romansowymi, których akcja toczy się w kręgach uboższej arystokracji angielskiej na przełomie XVII i XIX wieku. Poczucie humoru i celność charakterystyk postaci oraz zjawisk społecznych cechuje wszystkie z jej historii. Błyskotliwe uwagi oraz świetnie odmalowane tło społeczne epoki sprawiają, że mimo upływu wieków powieści Austen nadal ciekawią i bawią. W końcu natura ludzka niewiele się zmieniła przez kolejne epoki, a dawne konwenanse i zasady budzą zainteresowanie.

Anna Elliot  - córka baroneta żyjącego ponad stan, powoli zaczyna dobiegać trzydziestki, a tym samym przekracza wiek, który oznacza młodość i szanse na korzystny mariaż. Wydawać by się mogło, że odkąd we wczesnej młodości za radą najbliższych odrzuciła zakochanego w niej ze wzajemnością młodzieńca, nic już jej w życiu nie czeka. Niespodziewanie jednak kłopoty finansowe ojca zmuszają ją do zmian w życiu. Dzierżawa rodzinnej posiadłości oznacza przeprowadzkę i odnalezienie się w nowych kręgach towarzyskich. Jednak nowe znajomości mogą równie dobrze wiązać się z odnowieniem starych…

„My niewątpliwie nie zapominamy was tak szybko jak wy nas. To zapewne bardziej nasz los niż zasługa. Nic nie możemy na to poradzić. My żyjemy w domu, w ciszy i zamknięciu, gdzie wystawione jesteśmy na łup naszych uczuć. Wy zmuszeni jesteście do wysiłku. Macie swój zawód, dążenia takie czy inne interesy, które natychmiast wciągają was z powrotem w życie i świat, a ustawiczne zajęcie i zmiany szybko zacierają wspomnienia” [2].

„Perswazje” to rodzaj kobiecego manifestu, żądania dla kobiet prawa do uczuć, do życia według własnej wrażliwości. To także smutny i przejmujący obraz kobiecego losu – braku możliwości wzięcia przyszłości we własne ręce i konieczności ponoszenia konsekwencji decyzji innych. Zamknięte w towarzystwie i kręgu najbliższych – rodziny i sąsiadów, XIX wieczne damy nie miały zbyt wielu możliwości na poprawę warunków bytowych. Mogły jedynie pogrążać się w stagnacji, starać się być pomocne i użyteczne, a najważniejszy wybór – bo determinujący całe dorosłe życie – wybór męża, często wiązał się z wygraną rozsądku nad sercem i ulegania namowom bliskich. A jednak Austen woła o „Jedyny przywilej, o który upominam się dla kobiet – nie jest szczególnie godny pozazdroszczenia, nie powinniście go pragnąć – polega na tym, że my kochamy dłużej, kochamy kiedy przedmiot naszej miłości już nie żyje lub nadzieja umarła” [3].

Jane Austen w ujmujący sposób opowiada o uczuciowych rozterkach i wyznaniach miłosnych. „Nie powiadaj, że mężczyzna szybciej zapomina niż kobieta, że jego miłość wcześniejszą ma śmierć. Nie kochałem żadnej prócz ciebie” [4]. Któż nie pragnąłby usłyszeć podobnych słów, przeżyć takiej miłości.

„Perswazje” czytane za każdym kolejnym razem przynoszą nowe przemyślenia i spostrzeżenia. Pozwalają dostrzec oprócz – znanej już dobrze chociażby z coraz nowszych ekranizacji powieści – historii romansu, także tło społeczne, skomplikowane relacje między bohaterami i głębokie portrety psychologiczne głównych postaci. Każda lektura utwierdza w przekonaniu, że w tej – niesłusznie mniej docenianej powieści Austen odnaleźć można o wiele więcej niż refleksyjną opowieść o miłości.

[Recenzja została opublikowana na innych portalach czytelniczych]

[1] Jane Austen, „Perswazje”, przeł. Anna Przedpełska – Trzeciakowska wyd. MG, 2022, str. 263.

[2] Tamże, str. 261.

[3] Tamże, str. 264-265.

[4] Tamże, str. 266.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skuszona promocją na stronie Świata Książki uzupełniłam biblioteczkę o brakujące książki Jane Austen, co skutkowało prawdziwym maratonem czytelniczym;) Po powtórkach "Rozważnej i romantycznej" oraz "Dumy i uprzedzenia" przyszedł czas na nieznane mi "Emmę" i "Perswazje". Jeśli ktoś lubi taką literaturę to zdecydowanie polecam.:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Perswazje"Jane Austen jest na razie moją ulubioną książką tej autorki. Główną bohaterką jest Anna Elliot. Jest osobą miłą, delikatną i bardzo uczuciową. Miała (na szczęście) o wiele silniejszy charakter od Fanny bohaterki "Mansfield park". Wzbudziła moją sympatie i z ciekawością i przejęciem śledziłam jej losy (pod koniec nie mogłam na miejscu usiedzieć ze zdenerwowania). Książka zaczyna się w momencie kiedy jej ojciec ze względu na długi musi się wyprowadzić z domu,a ona przyjeżdża do swojej siostry. Tam spotyka kapitana Wentwortha w którym 8 lat wcześniej była zakochana, ale za radą przyjaciułki odrzuciła jego oświadczyny. Książke polecam wszystkim, szczególnie miłośniczką romansów. :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna książka, bardzo ludzka, bardzo emocjonalna, bez pretensjonalności. Z pewnością będę do niej wracać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak zawsze ciekawie przedstawione postacie. Bardzo lubię u Austen głębokie rysowanie głównej bohaterki, jej przeżyć i przemyśleń.Bohaterka jest osoba inteligentną, oczytaną. Ma świadomość swojego miejsca w ówczesnym społeczeństwie co nie przeszkadza jej nadal trwać w swoich ideałach i postępować według swoich zasad. Nie kieruje się pozorami lecz analizuje sytuację oraz osoby ze swojego otoczenia. Nie widzę tu jednak stronniczości autorki. Nie wszystkie postacie żeńskie przedstawiane są w tak dobrym świetle podobnie jak nie wszystkie postacie męskie są opisywane negatywnie. Jane Austen doskonale potrafi nakreślić wiele charakterów, przypisać im zachowania i postępowanie. Pewnie postępowanie to w dużym stopniu mogło wynikać z czasów, w jakich żyli bohaterowie, co jednak nie usprawiedliwia ich zadufania, gnuśności czy traktowania z wyższością innych osób. Dla mnie głównym przesłaniem książki jest zalecenie aby kierować się własnym rozsądkiem i oceną sytuacji. Nie należy oceniać ludzi ze względu na pozory, ich majątek czy maski jakie przybierają ale trzeba starać się być rzeczowym i szczerym wobec samego siebie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki Jane Austen przenoszą czytelników w czasie. Sposób pisania autorki bardzo przystępnie oddaje normy i zachowania społeczne obowiązujące na początku XIX wieku w Anglii. Lektura pozycji "Perswazje" jest przede wszystkim lekcją społeczno-obyczajową czasów autorce współczesnych. Jakże inny to świat od dzisiejszego! Świat, w którym nie ciężka praca w celu zdobycia majątku była szczerze szanowana tak, jak człowiek, który nic nie zrobił w kierunku wzbogacenia, a jedynie urodził się w zamożnej rodzinie. Mniejsza z tym, jakiego był ten człowiek charakteru. Świat, w którym ukrywanie uczuć było uważane za skromność, natomiast potępiane publiczne okazywanie emocji. Świat którym rządziły konwenanse i "to, co wypada", a mniej ważne to, czego każdy z osobna by oczekiwał od życia. Polecam każdej romantycznej duszy, ponieważ uczuć w "Perswazjach" jest wiele.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam twórczość Jane Austen. A ta książka to zdecydowanie ulubiona pozycja tej autorki. Bardzo podoba mi się wykreowany świat przedstawiony przez Austen. Ta akurat powieść skupia się na postaci 27 letniej Anny, która właśnie dzięki perswazjom ciotki i presji społeczeństwa kilka lat wcześniej zaprzepaściła miłość swojego życia. Od tej pory wiedzie spokojne, ale nie za bardzo szczęśliwe życie w rodzinnym domu. Wszystko zmienia się, gdy na skutek zbiegów okoliczności i rozrzutności ojca na swojej drodze znów spotyka dawnego narzeczonego. Ta książka to klasyk. Przedstawia relacje społeczne panujące w tym czasie, wachlarz charakterów postaci oraz wartość miłości i prawdziwej przyjaźni. Akcja w książce nie pędzi, lecz ciągnie się powoli, spokojnie, mimo wszystko nadaje to według mnie książce niesamowity urok. Styl pisarski Austen zawsze pozostanie jednym z moich ulubionych. Szczerze polecam ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo cenię sobie tę pozycję w dorobku Jane Austen. Pisarka stworzyła ją na krótko przed śmiercią i sądzi się, że to w tej książce ujawniła swoje poglądy na temat uczuć i małżeństwa. Mnie osobiście urzeka wątek starej, nierdzewiejącej miłości, która jest w stanie przetrwać długoletnią rozłąkę, urazy i niedopowiedzenia, a nawet wrogość otoczenia. Uwielbiam styl pisarski Jane i sposób, w jaki kreuje bohaterów, opisując ich głównie przez pryzmat charakteru. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bohaterka ostatniej ukończonej powieści Jane Austen, wydanej już po jej śmierci, jest dwudziestosiedmioletnia Anna Elliot, która przed laty została zmuszona zerwać zaręczyny z Fryderykiem Wentworthem, który nie posiadał wystarczającego majątku, by zadowolić rodzinę panny. Teraz, po ośmiu latach, Fryderyk powraca już jako majętny kapitan, a nieśmiała i cicha Anna wciąż go kocha. Utwierdziłam się w przekonaniu, że do książek Austen trzeba mieć cierpliwość. Choć historie, które opowiada, są piękne i tak inne od współczesnych, to potrzeba naprawdę dużo koncentracji, by śledzić tekst, bo styl autorki nie należy do najlżejszych - mało w nim dialogów czy opisów otoczenia, za to dużo charakterystyk i przywoływania wcześniejszych zdarzeń. Sama historia z początku mnie nie porwała, zaczęła robić się ciekawsza po wypadku Luizy, lecz trzeba przyznać, że postaci są mistrzowsko opisane i praktycznie od razu instynktownie wyczuwamy, kto jest wart naszej sympatii, choć nie jest to wprost powiedziane. W każdym razie oczekiwałam od tej powieści czegoś więcej, tak więc zostaję przy niepopularnej opinii, że jak na razie moją ulubioną książką Austen jest "Opactwo Northanger".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawkuję sobie książki Jane Austen (podobnie jak sióstr Brontë), bo napisała ich tak mało, a mi już niewiele zostało do przeczytania. 

Do sięgnięcia akurat po "Perswazje" skłoniła mnie nieudana ekranizacja Netflixa. Książka jest zdecydowanie lepsza od tego filmu, ale jakoś specjalnie mnie nie zachwyciła i uważam ją za najsłabszą z tych książek Jane Austen, które dotychczas przeczytałam. Chyba to wina głównej bohaterki Anny, która była dla mnie nudna, nijaka, mało charakterna i jeszcze podatna na sugestie innych. Mniej tutaj niż w innych książkach tej autorki humoru i lekkości. 

Pozycja oczywiście obowiązkowa (w przeciwieństwie do wersji filmowej Netflixa), ale jak dla mnie lekkie rozczarowanie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Inne wydanie czytałam. Klasyka literatury. Super

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jane Austen w tej powieści zabiera czytelnika w podróż po uczuciach dziewczyny, której serce, choć złamane, bije gorącą, żarliwą miłością do tego jedynego mężczyzny. I choć czuje jego wzgardę, doskonale to rozumie i nie umniejsza to jej uczucia w żaden sposób. Jest to pozycja obowiązkowa, jeśli chce się poczuć silne uczucie dwójki rozdzielonych kochanków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)