Okładka książki - Drobinki nieśmiertelności

KUP TERAZ

Drobinki nieśmiertelności
Jakub Ćwiek

Ocena: 4.5 (6 głosów)

opis

AMERICAN DREAM

Każdy, kto urodził się w latach siedemdziesiątych albo osiemdziesiątych kojarzy pojęcie „American dream”. Dla nas, dzieci komuny, Ameryka to była guma balonowa, lalki Barbie, dżinsy Lee albo Wrangler, papierosy Marlboro i obowiązkowo puszka po Coca- Coli (z reguły pusta; mało kto miał wtedy pełną). Trochę później, kiedy byłam starsza, Ameryka to była muzyka- Metallica, Springseen, Nirvana; to były kultowe filmy- „Ojciec chrzestny”, „Rocky” i „Rambo”, „Szklana pułapka”, oglądane na kasetach VHS. Ameryka to był raj (kto pamięta „Stany” Muńka Staszczyka?! „Normalnie w Stanach jest inaczej, możesz se na to pozwolić…” wyśpiewywane z charakterystycznym seplenieniem). Jakub Ćwiek urodził się w roku 1982, więc zna tę nostalgię i te klimaty. Ta fascynacja była powodem jego podróży do Stanów, a ta z kolei była zalążkiem zbioru opowiadań- „Drobinki nieśmiertelności”.

Te opowiadania mają podobną genezę, co perły- najpierw jest ziarnko piasku, a wokół niego powoli, powolutku tworzy się coś, co po pewnym czasie staje się marzeniem każdej kobiety- perła. Ćwiek z jednego symbolu, zasłyszanej uwagi, zdania, buduje swoje małe mikroświaty. Każdy z nich jest historią „na temat” (co było inspiracją autor zdradza pod koniec każdego z opowiadań). Inspiracje są przeróżne- moje ulubione, to te filmowe (wiecie, że oprócz czytania ton książek oglądam też filmy na morgi…). Są więc , na przykład, schody. Każda porządna filmografia ma swoje schody; Rosjanie mają te z „Pancernika Potiomkina”, a Amerykanie mają ich kilka. Najsłynniejsze to te, z których spada ksiądz Karras w zakończeniu „Egzorcysty” i te drugie, w Filadelfii, na które wbiegał Rocky Balboa. (Nawiasem mówiąc, te opowiadania o schodach – w tym tytułowe- są chyba moimi ulubionymi w całym zbiorku). Pozostając w temacie filmu- w innych opowiadaniach pojawia się John Wayne, Bruce Willis, serial „The walking dead” czy „Gotowe na wszystko”. Ale oprócz filmowych, są też inne skojarzenia- jest słynna już awersja czarnych do białych i na odwrót, z której to słynie Południe; jest podróż autostopem (niestety nie po Route 66); jest coś, co w USA rozkwita jak nigdzie indziej- kultura stand up i jej komicy na żywo; jest banda rewolwerowców i listy gończe; jest Nowy Orlean i – oczywiście, oczywiście- jazz i trąbka; jest w końcu strojenie domów na Halloween albo żołnierze wracający z misji w Iraku czy Afganistanie, pozostawieni sami sobie ze swoją traumą. Krótko mówiąc- jest tu niemal wszystko to, co z Ameryką kojarzy nam się najbardziej.

Ktoś kiedyś napisał, że pisanie opowiadań to wyższa szkoła pisarstwa. Nie każdy to potrafi. Bo tak- w powieści możesz sobie, pisarzu, pisać ile kartek chcesz. Opowiadanie jest krótkie; dobre opowiadanie liczy sobie od dziesięciu do dwudziestu kartek. Są też i dłuższe, co nie zmienia faktu, że to raczej KRÓTKA forma. I w tych dwudziestu stronach ma być wstęp, zawiązanie akcji, jej rozwinięcie i zakończenie, a po drodze jakaś charakterystyka bohaterów. I co, dalej twierdzicie, że opowiadanie to kaszka z mlekiem?! Moi ulubieni „opowiadacze” to mistrzowie w swoim fachu- Stephen King, Neil Gaiman, Dawid Morrell (Amerykanin, Anglik i Kanadyjczyk zresztą). Aż tu nagle się okazuje, że Polacy nie gęsi, też dobrego „opowiadacza” mają! Jakub Ćwiek się nazywa. Pisze z fantazją i polotem, jego krótkie formy mają nie tylko ręce i nogi, ale nawet łeb na karku, nie brak w nich humoru, kilku trafnych metafor i nawet ze dwa cytaty do zapamiętania na przyszłość by się znalazły. I w większości mają kapitalne wprost zakończenia. Chapeau bas! Cały zbiór przesiąknięty jest lekką melancholią, smutkiem nie wiadomo skąd i za czym, nostalgią (a ostatnie to już czystej wody depresja…). I to chyba ten smutek sprawia, że tak bardzo mi się to pisanie spodobało…

Książki Ćwieka wiele razy mijałam na półkach w księgarni albo w bibliotekach. Nie sięgnęłam po ani jedną. Wydawało mi się, że na pewne rzeczy jestem już… w nieodpowiednim wieku. Z pewnych lektur się po prostu wyrasta, jak ze spodni, kiedy ma się dziesięć lat. Nie skusiłam się. I dopiero okładka „Drobinek nieśmiertelności” sprawiła, że sięgnęłam po tę książkę. Na dole jakieś smętne torowisko i człowiek z plecakiem , a górą- widok prosto made In USA. Za to w środku- raj. Pisarz, którego zawsze kojarzyłam raczej z – szeroko pojętą- fantastyką i popkulturą, zaskoczył mnie dojrzałością spojrzenia, dobrym stylem pisania i trafnością puent na końcu. Czy czytać Ćwieka? Nie wiem, to jego pierwsza książka, którą w rękach miałam J Czy czytać „Drobinki nieśmiertelności”? Jak najbardziej. Bo to bardzo dobra książka jest.