Wampir z MO
Andrzej Pilipiuk

Opinia 8

              Wampiry z Mo były moim pierwszym zetknięciem z twórczością wspaniałego Andrzeja Pilipiuka, pierwszym i zdecydowanie bardzo udanym. Od razu po zakończeniu lektury, praktycznie cała twórczość tego autora została skrupulatnie wynotowana w kajeciku zatytułowanym "do przeczytania" i z pewnością część z niej zostanie zgłębiona jeszcze przez zakończeniem tego roku.

              Przede wszystkim, styl, styl i jeszcze raz styl, lekki i bardzo przyjemny, wolny od jakichkolwiek błędów stylistycznych oraz bardzo naturalny, co nie powinno dziwić, jako że twórca tej powieści jest Polakiem, a jednak nawet wśród ojczystych pisarzy stanowi wyjątkowo przyjemne pióro. Ponadto połączenie znanych mi jak dotąd głównie z lekcji historii czy anegdot rodziców i ich znajomych czasów PRL'u z typowo fantastycznymi stworzeniami będącymi wilkołakami, wampirami i zombiakami stanowi wyśmienitą mieszankę wybuchową - i głównie wybucha śmiechem.

              Świetnie oddana idea komedii pomyłek opisana w jedenastu dość luźno powiązanych rozdziałach, zawiera codzienność istot nadprzyrodzonych, czasem przykry realizm władzy komunistycznej, ale przede wszystkim ogromną dozę humoru sarkastycznego, prowadzącego do wniosku, że w PRL-u najlepiej być wampirem.

V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V

*Skoro się rusza i jest w stanie pracować, to nie ma znaczenia, czy żyje, czy nie.

 *Sami widzicie, mózg wam zgnił, a gadacie z sensem, to znaczy, że dusza nie istnieje! Zombiaki są z grubsza jak ludzie.

V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V^V

              Powieść zawiera całe grono postaci, które od razu zyskują sympatię czytelnika i nie tracą jej do ostatniej strony. Oddani komunistycznej idei pracy Marek i Igor zdają się być niemalże nieodróżnialni od zwykłych ludzi, zupełnie nie przypominając wykreowanej przez popkulturę idei przystojnego, wampira wzbudzającego u nastolatek szybsze bicie serca. Z kolei hrabia Prut jest nawiązaniem do pewnego stereotypowego postrzegania wampirów, jednak przedstawia on pogląd nieco starszy niż wyobrażenie Zmierzchu, kierując się ku klimatom dobrze znanego wszystkim Draculi.

             Jednakże moją ukochaną postacią pozostaje niepodzielnie Gosia. Pierwsza postać stworzona na podstawie średnio rozumiejącej rzeczywistość blondynki, którą szczerze pokochałam. Jej podejście do życia i naturalne omijanie problemów, głównie przez swoją głupotę, były ujęte nie tylko z zadziwiającą delikatnością, ale też niezwykle dopasowane do całości akcji.

             Wśród wielu ciekawych pomysłów, spotkać można między innymi bardzo zabawne odniesienie do trylogii Stephanie Mayer, czyli próbę wytrzepania diamentowego pyłu z zagranicznych, świecących w świetle dziennym wampirów; rzecz, która absolutnie podbiła moje serce, czyli japońską dziewczynkę Samarę, uwięzioną w starym pudle telewizora, ponieważ ktoś ustawił go ekranem do ściany; zdziczałą fabrykę, będącą jednym z moich ulubionych przedstawień miejsc o żywej strukturze i czymś w rodzaju świadomości, no i przede wszystkim zamieszkującego ją kota, którego działanie było niemal równie wyśmienite, co uśmiech fioletowawego, pręgowanego zwierzęcia z Alicji w krainie czarów.

              Powieść Andrzeja Pilipiuka to świetnie wykorzystana możliwość zabawy satyrą, będąca lekturą lekką i bardzo przyjemną. Wielokrotne nawiązania do innych dzieł, zamiast umniejszać, tylko ją wzbogacają, a ,,swawolność" stylu autora pozwala czytelnikowi oderwać się od szarej rzeczywistości i zagłębić w świecie dawnych, odbitych w krzywym zwierciadle, z pozoru błahych problemów. Polecam nie tylko fanom fantastyki, ale wszystkim czytelnikom. Bo warto.

Informacje dodatkowe o Wampir z MO:

Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: 2013-05-15
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788375748666
Liczba stron: 480
Dodał/a opinię: Zuzanna Bukowska